‘Mijn schoonmoeder kwam er ook wonen, ik vond werk. Ik zag het als een tijdelijke stap. Ik dacht we weer terug naar huis zouden gaan als het in Aleppo weer rustig was. Maar IS rukte op richting Erbil. Ik dacht bij mezelf: dit is niet mijn land, ik heb hier geen vrienden of herinneringen. Dus als de vrede instabiel wordt, wat doe ik hier dan nog? Bianca was net geboren. Ik wilde een veilige plek voor mijn familie. Om mijn vrouw en kinderen de gevaarlijke illegale route te besparen, ging ik alleen. Op een veilige plek zou ik dan gezinshereniging aanvragen, zodat we daar weer samen konden zijn. De eerste stop was Turkije. Als Koerd voelde ik me daar niet veilig, want de relatie tussen de Turkse regering en de Koerden is moeizaam. Ik voelde me een dier op de vlucht. Na een maand ben ik de Middellandse Zee overgestoken. Dat leek een mensenleven te duren. Ik stond doodsangsten uit. De propvolle boot naar Griekenland kreeg motorpech. We voeren maar een paar uur, maar er leek geen einde aan te komen. Aan Rozan had ik niet verteld dat de overtocht gevaarlijk was. Ik wilde dat zij hoop zou houden dat alles goed zou komen. Ik reisde door naar Nederland omdat ik een leven op wil bouwen. Dat kon niet in Griekenland. Ik wil werken, de kost verdienen, verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mijn gezin. Ik was hier een jaar alleen, en toen konden Rozan en de meisjes ook hier naartoe komen.’

‘Ik ben kort geleden aangenomen op een school, ik ga Engelse les geven en aan de slag als onderwijsassistent. Het is op een school met vluchtelingenkinderen, in Hardenberg, in Overijssel. We zullen dus moeten verhuizen. Omgaan met scholieren vind ik leuk. Ze zijn hier niet zo anders dan scholieren in Syrië. Hier zijn het druktemakers, en daar ook. Ik ben blij dat ik aan de slag kan. Voor mij is werken het meest waardevolle wat een mens kan doen.’

Interview: Mies Mikx
Foto: Lize Kraan