‘Ik heb er niet voor gekozen om een vluchteling te zijn. Ik ben een persoon, een mens. Verdiep je eens in de ander. Een deel van mijn verhaal is inderdaad dat ik gevlucht ben. Samen met mijn broer, die zijn studie in muziek had afgerond en in militaire dienst zou moeten. Dat wilde hij echt niet, dus moesten we vertrekken. Op 12 oktober 2015 zijn we gevlucht. Via Libanon, Turkije, Griekenland en Centraal-Europa kwamen we in Nederland. Mijn vader was hier al, na een zware reis. Mijn moeder en jongste broer, die nog minderjarig was, kwamen in aanmerking voor gezinshereniging. Maar mijn broer en ik waren afhankelijk van smokkelaars en autoriteiten bij grenscontroles. Het was moeilijk. We werden als beesten behandeld. We probeerden er het beste van te maken door de reis in stapjes te verdelen: “ok, we zijn nu hier, nu moeten we papieren regelen om te kunnen vertrekken”. We hebben 15 dagen over de reis gedaan. Het waren de langste dagen en nachten van mijn leven. In Nederland zijn we op heel wat plaatsen ondergebracht: Ter Apel, Heumensoord, Blauwe Stad, Doetinchem, Utrecht. Voordat ik mijn status kreeg, had ik het gevoel dat ik vastzat. Je kunt niks doen, je verdoet je tijd en niemand kan je vragen beantwoorden. Gelukkig heb ik ook nieuwe vrienden kunnen maken en kon ik uiteindelijk een fijn huis krijgen in Utrecht.’